Historia kościoła

Rzgów to wieś leżąca ok. 15 kilometrów od Konina. Początkowo była własnością książęcą. Pierwsza wzmianka o Rzgowie jako posiadłości lądzkiego klasztoru cystersów znajduje się w tzw. przywileju Mieszka Starego z 1145 r. (chociaż obecnie uważa się, że dokument ten pochodzi faktycznie z końca następnego, XIII wieku). Już jako wieś stała się własnością szlachecką. W czasie drugiej wojny światowej – od połowy 1940 do października 1941 r. – w Rzgowie istniało getto dla ludności żydowskiej.

Początki istnienia parafii należy wiązać z pierwszą informacją o miejscowej świątyni, zbudowanej w 1209 r. przez nieznanego do dziś fundatora. Parafia do 1818 r. należała do archidiecezji gnieźnieńskiej. O pierwszej znanej świątyni rzgowskiej z 1209 r. wiadomo jedynie tyle, że zbudowana została z drewna modrzewiowego. Kolejne dokumenty potwierdzające istnienie tutaj świątyni – czy tej samej, nie wiadomo – pochodzą z 1485 r.

Obecnie istniejący kościół został zbudowany pod koniec XVI wieku. Jego konsekracji i nadania wezwania św. Jakuba Apostoła dokonano w 1601 r. Jest to świątynia drewniana, jednonawowa, konstrukcji zrębowej, z węższym prezbiterium zamkniętym wielobocznie. Od strony północnej do prezbiterium przylega zakrystia. Po północnej stronie nawy, ok. 1600 r. została dobudowana kaplica. Od strony zachodniej dwukondygnacyjna wieża, na planie kwadratowym, z kruchtą w przyziemiu, postawiona w 1790 r. W nawie strop płaski, w kaplicy strop kasetonowy. Świątynia była kilkakrotnie gruntownie odnawiana. Podczas remontu ok 1760 r. jej ściany zostały wzmocnione. Przy kolejnym remoncie, ok. 1790 r., zbudowano nowa wieżę i dzwonnicę. Kolejny raz bardzo zniszczony kościół nakładem parafian został odrestaurowany i ozdobiony w 1867 r. Przy okazji odnawiania świątyni na przełomie XIX i XX wieku zakupiono organy. Ostatnia, gruntowna restauracja świątyni została dokonana w latach 1990-1991.

W świątyni znajdują się trzy drewniane ołtarze barokowe z pierwszej poł. XVIII w. W ołtarzu głównym znajduje się obraz Matki Boskiej w posrebrzanej siedemnastowiecznej sukience. Ponadto – rzeźbione cyborium ufundowane ok. 1760 r. przez ówczesnego proboszcza, ks. Malachiasza Malińskiego. W ołtarzu bocznym znajduje się obraz patrona parafii i kościoła, św. Jakuba Apostoła, ozdobiony posrebrzaną sukienką z drugiej połowy XVIII w. W drugim ołtarzu bocznym pochodzący z końca XVII w. obraz św. Antoniego Padewskiego z Dzieciątkiem Jezus. W kaplicy bocznej ołtarz drewniany z XVIII w. z obrazem św. Anny Samotrzeciej, pochodzącym z ok. 1620 r., częściowo przemalowanym. Wartość zabytkową posiadają ambona i chrzcielnica z okresu baroku, Pieta z ok. 1420 r., z warsztatu mistrzów śląskich, drewniany krzyż z XVII w.

W czasie II wojny światowej rozebrano dzwonnicę, zabrano dzwon i naczynia liturgiczne.

W latach 2003-2005 przeprowadzono konserwację portretu cystersa, obrazów: Matki Bożej w ołtarzu głównym, św. Antoniego z ołtarza bocznego, św. Jakuba Apostoła z ołtarza bocznego. W 2003 r. zamontowano nowe tabernakulum, a także wykonana została konserwacja dachu kościoła i drewnianych ścian zewnętrznych.

Proboszczowie i administratorzy parafii od XIX w. :

ks. Władysław Ziemniewicz 1897 – 1909

ks. Aleksander Makowski 1909 – 1941

ks. Jan Nowak 1945 – 1946

ks. Aleksander Puzyrewicz 1946 – 1952

ks. Józef Sobieraj 1952 – 1969

ks. Stefan Smarzyński 1969 – 1982

ks. Arkadiusz Koziński 1982 – 2012

ks. mgr lic. Jerzy Czerski od 2012

Odpust: św. Jakuba Apostoła (25 lipca – przenoszony na ostatnią niedzielę lipca)